Soms lijkt het alsof de mensheid in twee groepen is in te delen;

1. Mensen die precies begrijpen wat ik zie in roest, afgebladderde verf en mossige muren.

2. Mensen die er met hun hoofd niet bij kunnen dat ik me voor de lol in ‘smerige’ locaties begeef.

Helaas behoren tot die tweede groep vaak de eigenaren van prachtige locaties, haha.

Maar, de groep met liefhebbers is groot en ik merk dat er veel interesse is voor (portret)foto’s in ruwe, vervallen of verlaten (urbex) locaties. Geweldig!

Iedereen die ik heb gesproken vindt verval om verschillende reden mooi/gaaf/stoer, wat me aan het denken zette; wat trekt mij zo aan het fotograferen van verval?.

1. INTERESSANTE STRUCTUREN

Neem even de tijd om goed naar de bovenstaande foto’s te kijken. De manier waarop metaal roest en verf afbladdert vind ik prach-tig.

Ik kan het blijven fotograferen en er naar blijven kijken; al die hobbeltjes, bobbeltjes, de verschillen in kleuren en het spel van licht en schaduw…

Het lijkt bijna organisch, zoals korstmos zich op een muur verspreidt, terwijl roest totaal levenloos is. Dat intrigeert me.

.
.

2. STERKE NATUUR

Over organismen (en korstmos) gesproken; het verbaast me altijd eindeloos hoe weinig planten nodig hebben om te kunnen groeien.

Ik heb planten weelderig zien groeien bovenop een geheel metalen hoogovencomplex, middenin een (dichte) energiecentrale en door muren heen.

Hoe goed we ook kunnen bouwen; zolang het niet onderhouden wordt, neemt de natuur het toch weer over.

Het contrast tussen rauw verval en sierlijke natuur vind ik prachtig; het is als een vanitas-schilderij, een herinnering aan onze vergankelijkheid.

3. HISTORISCH ERFGOED

Ik vind het erg bijzonder dat we op plaatsen zijn geweest waar mensen hebben gewerkt, zijn verpleegd, als kind zijn opgevangen of plaatsen die in oorlogen een belangrijke rol hebben gespeeld.

De historie erachter is ontzettend interessant en op het moment dat je er loopt, maakt het dichtbij beleven van een locatie veel impact. Misschien wel meer dan wanneer het een net museum geweest zou zijn, juist door de echtheid en rauwheid.

(Oké, leuk verhaal; van het bovenstaande enorme mozaïek van de adelaar met hakenkruis is het maar de vraag of hij authentiek is, doordat de Russen deze militaire basis later hebben bezet en alle andere Nazi-symbolen hebben vernield.

Maar volgens de kenners is hij te gedetailleerd om bedoeld te zijn voor de film die er later is opgenomen, waar hij overigens ook niet in wordt vertoond…)

4. CONTRASTERENDE KLEUREN

Het hangt samen met punt 1 (structuren), maar verdient toch een eigen punt; de prachtige manier waarop de (soms nog best verzadigde) oorspronkelijke kleuren afsteken tegen de grauwe tinten die in vervallen locaties overheersen.

Ooit waren deze plaatsen sprankelend en levendig, nu is het vergane glorie op zijn mooist. Ik kan hier echt van smullen.

.
.

5. SFEER DOOR LICHT EN GELUID

Samen met de eigen lichtinval van een locatie (zoals zon door gekleurde gordijnen of warme avondkleuren), kan ik ook enorm genieten van de geluiden. Zoals te verwachten, is het meestal heel stil.

Maar dan wordt juist het suizen van de wind (vooral als je hoog bent), regen die via een lekkage naar binnen hoost, de vervormde ruis van een dichtbij gelegen autoweg of vogels die bij het plafond een nest hebben gemaakt, extra duidelijk. Dat maakt de bijzondere sfeer helemaal af.

Zoals je misschien gemerkt hebt, houd ik erg van de contrasten tussen rauw en verfijnd.

Niet alleen in stillevens, maar ook in portretfotografie. Want wat is nou beter dan om verval te laten contrasteren met mooie mensen?

Ja, ik heb het over jullie, lieve lezers!