Hoe ben ik begonnen met urbex-fotografie?

Hoe ben ik begonnen met urbex-fotografie?

‘Hoe kwám je erbij om verval te gaan fotograferen?’ – Het is een vraag die ik vaak krijg.

Soms wordt het ‘verval’ genoemd, soms ‘oude meuk’, soms ‘urbex fotografie’ (urbex staat voor ‘urban exploring’, het opzoeken/bezoeken van verlaten gebouwen).

En eigenlijk is het antwoord een grote anti-climax; het was puur toeval.

Ik bedoel, ik heb zo’n vermoeden dat het uiteindelijk niemand écht heeft verbaasd dat ik hier in terecht ben gekomen; het heeft wel een soort ‘aanloop’ gehad qua interesses.

Maar met urbex-fotografie zelf kwam ik ‘pas’ zeven jaar geleden in aanraking; ik had er daarvoor zelfs nog nooit van gehoord, laat staan dat ik had bedacht dat het iets voor mij zou zijn.

.

Maar, hoe is het dan wel ontstaan?

Ken je het computerspel ‘American McGee’s Alice’? Het is inmiddels best een oud spel, uit 2000. Mijn broer had hier een poster van (de onderstaande afbeelding), waar ik als achtjarig meisje naar kon blíjven kijken.

Mijn liefde voor Alice in Wonderland bestond al, maar deze duistere kant kende ik nog niet. Ik vond het een fantastisch beeld met allerlei interessante details.

Ook de tandwielen en industriële sfeer van de poster bleven me ontzettend intrigeren. Ik denk dat het daar mee is begonnen. En ja oké, ik wilde dólgraag zo’n lopende theepot (nog steeds eigenlijk), maar dat is een ander verhaal ;)

.

.

Halverwege mijn tienerjaren kwam ik in aanraking met de stijl steampunk, wat toen net een beetje kwam overwaaien naar Nederland.

Ik begon met het sparen van radertjes uit oude klokken, droeg zakhorloges in plaats van gewone horloges en maakte mijn outfits ‘af’ met een vintage, bruinlederen motorbil op mijn haar.

Fotograferen deed ik toen inmiddels ook, maar ik legde vooral ‘normale’ dingen vast, zoals bloemen en mooie berglandschappen op vakantie. Op een dood vogeltje hier en daar na dan…

.

DE DOORBRAAK

Maar toen ik in de eerste klas zat van het St. Joost, de kunstacademie in Breda, kwam de doorbraak. Ik was in de herfstvakantie met mijn ouders en broer een weekend in Duitsland, in het Saarland. We gingen daar onder andere naar een oude ijzersmelterij die op de UNESCO werelderfgoedlijst staat; de Völklinger Hütte.

.

.

.

.

.

Het is een gigantisch staal- en hoogovencomplex uit de bloeitijd van de ijzerindustrie en met gigantisch bedoel ik écht gi-gan-tisch.

Mijn vader dacht dat het vooral leuk voor mijn broer en hemzelf zou zijn, maar MAN wat vond ik het fantastisch!

.

.

.

.

.

Ik heb de hele dag vol overgave gefotografeerd en volop genoten van alle ruwe roest, de planten die er tóch groeiden, de enorme verweerde buizen en in zijn algemeen de onwerkelijke grootsheid van dit complex. Alles was rauw en toch delicaat – precies hetgeen waar ik sindsdien totaal verknocht aan ben.

Daarnaast was ook de historie ontzettend interessant, wat het alleen maar nog meer bijzonder en onwerkelijk maakte om er rond te lopen.

.

.

.

.

.

Een foto van toen waar ik aan het fotograferen ben:

.

Dit was natuurlijk toch eigenlijk een museum (gelukkig, want het is ontzettend zonde als dit vergaat). In de loop der jaren hierna ben ik met een vast groepje vrienden naar allerlei supergave vervallen locaties geweest in het buitenland.

.

.

MEER ZIEN?

.
De foto’s van de ‘revisit’ van de Völklinger Hütte en foto’s van andere vervallen/verlaten locaties, kun je in de categorie ‘urban exploring’ in mijn portfolio vinden.

.

Heb je vragen of wil je je fotoshoot boeken? Neem gerust contact met me op.

.

    .

    .

    MEER NIEUWS EN (ACHTER DE SCHERMEN) UPDATES

       

    .

    .